Με τον Χάρη Τοκατλίδη είμασταν συμφοιτητές στην Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Συνέχισε την εξειδίκευσή του στην Οφθαλμολογική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών και έκτοτε ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Από το 1986 είναι μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Ιατρών Λογοτεχνών και από το 2012 ταμίας στο ΔΣ αυτής.
Πρόσφατα μου ενεχείρησε το δεύτερο βιβλίο ποίησής που εξέδωσε το 2022 με τίτλο «Επτά» (είχε προηγηθεί το 2016 το πρώτο με τίτλο «Πρόσωπα Απρόσωπα»). Από αυτό δημοσιεύω με την άδειά του, τρία ποιήματα.
Μια λέξη μόνο
Μέρα κοντή που σπεύδει
και στα θέλγητρα της νύχτας
βυθίζεται.
Έρωτας λάβρος, χύμα.
Πουκάμισο τρύπιο
στάζει τύψεις κουφές
διατριβή ατέρμονη.
Μέσα στα ξέφτια της ζωής
αναζητάς μια λέξη μόνο
Σ’ ΑΓΑΠΩ
με τόσο πάθος
τόση λαχτάρα
που στο άκουσμά της μόνο
τα δάκρυα σου νοτίζουν
το γλυκό σου χαμόγελο.
Ο τρύγος των αμπελιών
Ο τρύγος των αμπελιών της ομορφιάς σου!
Πώς ήθελα να μη χάσω αυτό το ραντεβού!
Μεσούντος του φθινοπώρου χρυσές ανταύγειες
ο Έρωτας Αύγουστος εκπέμπει και με διαπερνά.
Το πρόσωπό σου λαχταρώ να δω και πάλι,
γύρω, τριγύρω οι οφθαλμοί μου αλητεύουν
και στα μαρμαίροντα νερά εδώ στ’ ακροθαλάσσι,
αναζητώντας την οπτασία σου, σ’ ανακαλύπτω.
Χείμαρρος ασήμι τα μαλλιά σου με τυλίγουν,
την αφόρητη ομίχλη μέσα μου να σβήσουν.
Στα μάτια σου οι πόθοι μου διαθλώνται
και βαθιά σε χίμαιρες καταποντίζονται.
Χρόνος ολάκερος ανέτειλε και έδυσε.
Περίμενα με λαχτάρα μήπως και φανείς
όπως η μάνα το ξενιτεμένο της παιδί,
σαν πατέρας Ιακώβ τον χαμένο του Ιωσήφ.
Κρυφό μου αστέρι
Αυγινό κρυφό μου αστέρι,
της καρδιάς αγλάισμα,
σιγοκαίεις και φεγγοβολάς
στα μεσούρανα της θλίψης.
Το αθέατο βλέπεις από μακριά
και σαν από όνειρο διαβάζεις
τα εσώψυχα του Είναι
και της τύχης τα μελλούμενα.
Έλα θερμοπαρακαλώ σε
μη μου χάνεσαι και σβήνεις.
Έλα και φέγγε μου να βγω
από το σύθαμπο τη λύπης.
Μακρινό γλυκό μου αστέρι,
η καρδιά μου με πόνο ραγίζει
στη σκέψη και μόνο πως
για πάντα μπορεί να σε χάσω.
