Συντάκτης
Ferreira BG et al. J Cataract Refract surg 2021;47: 40-45
Η έγχυση αντιβιοτικών στον πρόσθιο θάλαμο κατά το πέρας της επέμβασης του καταρράκτη έχει αποδειχτεί ότι μειώνει αποτελεσματικά τη συχνότητα εμφάνισης της μετεγχειρητικής ενδοφθαλμίτιδας. Η μελέτη της ESCRS το 2007κατέληξε ότι η έγχυση κεφουροξίμης μείωσε κατά πέντε φορές τον κίνδυνο της ενδοφθαλμίτιδας. Η μοξιφλοξασίνη είναι μία κινολόνη τέταρτης γενεάς που προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι είναι αποτελεσματική στην πρόληψη της ενδοφθαλμίτιδας. Η παρούσα έρευνα εξετάζει την ασφάλεια του φαρμάκου στον αμφιβληστροειδή και τον χοριοειδή χιτώνα. Μετρήθηκε η μεταβολή του πάχους των χιτώνων αυτών με OCT Spectralis (Heidelberg Engineering) μετά τη έγχυση εντός του προσθίου θαλάμου 0,03mL (150mg) 0,5% moxifloxacin (Vigamox, Alcon) στο τέλος της επέμβασης του καταρράκτη.
Από τους 93 ασθενείς που συμμετείχαν στην τυχαιοποιημένη μελέτη, οι 48 έλαβαν μοξιφλοξασίνη στον πρόσθιο θάλαμο, ενώ οι 45 όχι. Η μετεγχειρητική αγωγή τους ήταν ίδια. Δεν παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά στις τιμές του κεντρικού πάχους ωχράς και του χοριοειδούς προεγχειρητικά και μετεγχειρητικά 30 και 60 μέρες μετά την επέμβαση.
Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει την ασφάλεια της χρήσης του αντιβιοτικού αυτού όσο αφορά στην οπτική οξύτητα, τον κερατοειδή και τον πρόσθιο θάλαμο για δόσεις από 50 μέχρι 500μg. Σε αντιστοιχία με μελέτες σε ζώα όπου χρησιμοποιήθηκε ηλεκτροφυσιολογικός έλεγχος για τον έλεγχο της τοξικότητας στον αμφιβληστροειδή υπολογίστηκε ότι στον άνθρωπο δόσεις μέχρι 400-500μg δεν θα προκαλούσαν ιστολογικές ή ηλεκτροφυσιολογικές βλάβες. Επιπλέον, με την παρούσα μελέτη συμφωνούν και τα ευρήματα άλλων παρόμοιων μελετών ερευνητών όπου χρησιμοποίησαν αδιάλυτη μοξιφλοξασίνη 250μg/0,05ml χωρίς να παρατηρηθεί μεταβολή στο πάχος του αμφιβληστροειδούς.
Συμπερασματικά, τα αποτελέσματα της παρούσας μελέτης παρέχουν ενδείξεις ότι η χρήση αδιάλυτης μοξιφλοξασίνης 0,03ml είναι ασφαλής ως προφύλαξη στην επέμβαση του καταρράκτη καθώς δεν παρατηρήθηκαν κίνδυνοι και ανεπιθύμητες αντιδράσεις στον αμφιβληστροειδή και τον χοριοειδή.
